Bolesław Rożański


źródło: archiwum
mm Andrzeja Filipowicza (1966)

 

Bolesław Rożański

  • ur. 2 grudnia 1909 w Warszawie
  • zm. 16 lutego 1992 w Poznaniu
  • kandydat na mistrza krajowego (1954)
  • sędzia szachowy klasy państwowej (1972)
  • publicysta i działacz szachowy
 Wspomnienie

Jeden z najbardziej zasłużonych działaczy szachowych w Poznaniu, który przez blisko 65 lat odgrywał poważną rolę w szachach wielkopolskich. Urodzony w Warszawie, ukończył Gimnazjum im. Ignacego Paderewskiego w Poznaniu i tym mieście odniósł swoje pierwsze szachowe sukcesy, w latach 1929–1931 triumfując w Indywidualnych Mistrzostwach Gimnazjów Wielkopolskich oraz w Mistrzostwach AZS. W latach 1932–1937 mieszkał w Toruniu, wygrał tam mistrzostwa miasta w 1936 i reprezentował Pomorze na Drużynowych Mistrzostwach Polski w Katowicach w 1934.

W 1938 po powrocie do Poznania zajął III m. w ostatnich przedwojennych mistrzostwach miasta. Po wojnie reprezentował Poznań w DMP w Katowicach (1946) i we Wrocławiu w (1948), zdobył złoty (1957),  2 srebrne (1951, 1973) oraz brązowy (1961) medal mistrzostw Wielkopolski. W 1954 jedyny raz w karierze awansował do finału Indywidualnych Mistrzostw Polski mężczyzn w Łodzi, gdzie zajął dz. XIV-XV m. z dorobkiem 7 pkt. (z 17) i zdobył tytuł kandydata na mistrza.

Działalność zawodową związał z koleją – był pracownikiem DOKP Poznań, członkiem i działaczem klubu kolejowego „Lech”. Reprezentował barwy polskich kolejarzy w licznych międzynarodowych spotkaniach i turniejach. W pierwszych latach kariery szachowej opublikował kilka studiów w „Dzienniku Poznańskim”, a do ostatnich lat życia grał w turniejach korespondencyjnych – był m.in. uczestnikiem 1. finału Indywidualnych Mistrzostw Polski (1948–1950; XIII m.) oraz reprezentował Polskę w meczach międzypaństwowych.

W latach 1970–1973 był członkiem Zarządu PZSzach. Przez wiele lat był też, korespondentem miesięcznika „Szachy”, publikując artykuły historyczno–wspomnieniowe. Był człowiekiem bardzo skromnym, niezwykle pracowitym, uczciwym i sumiennym w swoich działaniach .

Źródło: „Szachista” 6/1992