Henryk Pogorieły

 

Henryk Pogorieły

  • ur. 1908 w Warszawie
  • zm. wiosną 1943 w Warszawie
  • szachista
 Szachowa biografia

W Warszawie uczęszczał do szkół i po zakończeniu edukacji pracował w zawodzie urzędniczym. Od lat 20. był członkiem Warszawskiego Towarzystwa Zwolenników Gry Szachowej. Podnosił stopniowo swoje umiejętności szachowe, dzięki czemu zimą 1927/1928 wygrał warszawski turniej dla zawodników II kategorii. Sukces ten dał mu awans do finałowego turnieju Mistrzostw Warszawy, w którym w gronie 10 uczestników uplasował się na IV miejscu z dorobkiem 5½ punktu. Pokonał m.in. znanego warszawskiego szachistę, starszego o ponad ćwierć wieku Mojżesza Łowckiego.

W grudniu 1928 zremisował partię z Aleksandrem Alechinem w ramach symultany tego ostatniego w Warszawie. Wiosną 1929 został powołany do reprezentacji Warszawy na pierwsze Drużynowe Mistrzostwa Polski i w turnieju w Królewskiej Hucie przyczynił się znacznie do triumfu swojej ekipy, wygrywając wszystkie rozegrane partie.

W pierwszej połowie lat 30. Pogorieły nie udzielał się w turniejach, skoncentrowany na pracy zawodowej. Do powrotu do szachów zmobilizowała go Olimpiada, której gospodarzem w 1935 była Warszawa. W 1936 uplasował się na III miejscu silnie obsadzonego turnieju Warszawskiego Klubu Szachistów, dzięki czemu otrzymał powołanie do kadry polskiej na nieoficjalną olimpiadę szachową w Monachium. Tam, w 10-osobowym składzie reprezentacji, był obok Mieczysława Najdorfa, Henryka Friedmana i Leona Kremera czołową postacią ekipy. Występując na siódmej szachownicy wygrał 10 partii, zremisował 7, przegrał 3; szczególnie dobrze grał w pierwszych ośmiu rundach, po których jego bilans wynosił siedem wygranych i jeden remis. Ostatecznie Polska uplasowała się w imprezie na II miejscu, jedynie za Węgrami, a przed ekipą gospodarzy.

Do wybuchu II wojny światowej Pogorieły kontynuował grę turniejową, chociaż bez większych sukcesów. Był m.in. na dzielonym VI-VII miejscu w turnieju Warszawskiego Klubu Szachistów w 1939 (w gronie 12 uczestników), w tymże roku wyjechał też na międzynarodowy turniej indywidualny do angielskiego Margate, gdzie w turnieju pobocznym zajął dzielone V-VIII miejsce. W październiku 1939 miał zagrać w dużym turnieju o mistrzostwo Warszawy z udziałem takich rywali, jak Mieczysław Najdorf, Dawid Przepiórka, Mojżesz Łowcki, Paulin Frydman, Stanisław Kohn czy Karol Piltz, na przeszkodzie rozegraniu tej imprezy stanął jednak wybuch wojny.

W okresie okupacji Pogorieły przebywał z rodziną w warszawskim getcie. Grywał w konspiracyjnych kawiarniach szachowych. Od lutego do kwietnia 1942 uczestniczył w rozegranym za zgodą władz niemieckich turnieju szachowym w getcie. Zaliczany do głównych faworytów imprezy, nie zawiódł i zwyciężył zdecydowanie, w 14 partiach gromadząc 13 punktów (dwie partie zremisował).

Wiosną 1943 trafił na Pawiak, gdzie po kilku dniach został zamordowany. Z rąk niemieckich strażników Pawiaka zginęli również żona i kilkuletni syn szachisty.

Przemysław Zieliński
Tekst opublikowany w Wikipedii 10 stycznia 2008

Bibliografia:

Tadeusz Wolsza, Arcymistrzowie, mistrzowie, amatorzy… Słownik biograficzny szachistów polskich, tom I, Wydawnictwo DiG, Warszawa 1995
 Najważniejsze sukcesy szachowe

Reprezentant Polski w turniejach drużynowych

  • Olimpiady szachowe nieoficjalne (1 raz, 1 medal)
    • Monachium 1936 – VII szach. (13½/20), srebrny medal wspólnie z drużyną

Drużynowe Mistrzostwa Polski (1 medal)

 Strony internetowe

Ta strona korzysta z plików cookies (ciasteczka). Pozostając na niej, wyrażasz zgodę na korzystanie z cookies. Więcej informacji

The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.

Close