 źródło: www.kspzr.pl |
Leon Radzikowski
- ur. 20 września 1906
- zm. 16 kwietnia 1995 w Warszawie
- sędzia szachowy klasy międzynarodowej (International Arbiter 1956)
- I kategoria szachowa
- trener szachowy II klasy (1954)
- działacz szachowy
Wspomnienie |
Leon Radzikowski nauczył się grać w szachy samodzielnie, studiując w wieku dziecięcym niemiecką publikację o debiutach. W wieku 12 lat zorganizował wśród szkolnych kolegów pierwszy szachowy turniej. W latach 1935–1939 był kierownikiem Sekcji Szachów Fundacji Domów Akademickich w Warszawie i parokrotnie organizował Akademickie Mistrzostwa Polski. W latach 1940–1945, jako internowany oficer Wojska Polskiego w obozie jenieckim w Murnau, był sekretarzem formalnie powołanego przez jeńców Oddziału Polskiego Związku Szachowego w niewoli. Spośród 6000 jeńców-oficerów, około 500 było stowarzyszonymi szachistami biorącymi udział w regularnych turniejach o mistrzostwo obozu we wszystkich klasach.
Przez pierwsze cztery powojenne lata pełnił funkcję polskiego wicekonsula w Antwerpii i był członkiem tamtejszego klubu szachowego – startując w jego barwach notowany był w pierwszej dziesiątce zawodników na terenie Belgii. Z rozkazu władz stalinowskich został odwołany w 1950 z pracy za granicą. Po powrocie do kraju bezzwłocznie został dokooptowany do Zarządu Polskiego Związku Szachowego i w latach 1953–1954 pełnił funkcję przewodniczącego Kolegium Sędziów. W 1953 uzyskał tytuł sędziego FIDE i przez kolejne 40 lat był aktywnym arbitrem, sędziując wiele zawodów najwyższej rangi, m.in. turnieje międzynarodowe Sopot 1951 i Międzyzdroje 1952, mistrzostwa świata głuchoniemych Zakopane 1956, turniej strefowy mistrzostw świata seniorów Warszawa 1979, jak również finały indywidualnych i drużynowych mistrzostw Polski. Od 1953 był trenerem szachowym; jeszcze podczas pobytu w Belgii prowadził cykl wykładów z teorii gry szachowej. Był również trenerem juniorów Polonii Warszawa oraz wieloletnim honorowym członkiem tego klubu. Jednocześnie aktywnie działał w Polskim Związku Rugby.
Szachom poświęcił większą część swojego życia, wnosząc czynny wkład w rozwój tej dyscypliny w Polsce i poza jej granicami. Był groźnym przeciwnikiem, znanym z wielkiej zadziorności i nieustępliwości, fenomenem szachowej długowieczności, człowiekiem o wysokiej kulturze osobistej i nieprzeciętnej inteligencji, sprawnym fizycznie i wszechstronnie aktywnym. Dużo jeździł po świecie, znał biegle języki: niemiecki, francuski i angielski.
Za swoje osiągnięcia odznaczony został m.in. medalami 100-lecia Sportu Polskiego (1969) oraz Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej (1964). W 1970 odznaczony został Złotą Odznaką Honorową PZSzach (nr legitymacji 62).
Źródło: „Szachista” 9/1991
Strony internetowe |