Władysław Litmanowicz


źródło: archiwum
mm Andrzeja Filipowicza

 

Władysław Litmanowicz

  • ur. 20 lutego 1918 w Piotrkowie Trybunalskim jako Abram Wolf
  • zm. 31 marca 1992
  • mistrz krajowy (1956)
  • sędzia szachowy klasy międzynarodowej (International Arbiter 1968)
  • działacz, publicysta i dziennikarz szachowy
  • trener szachowy I klasy (1954)

Zobacz: wybrane partie Władysława Litmanowicza

 Szachy klasyczne

Reprezentant Polski w turniejach drużynowych


Reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych

  • Warszawa 1956 – trójmecz Polska–Czechosłowacja–Węgry (w zespole Polska „B”, V szach., 1/6)

Indywidualne Mistrzostwa Polski (5 finałów w latach 1948–1955)


Drużynowe Mistrzostwa Polski (8 medali)


Indywidualne Mistrzostwa Wojska Polskiego (2 medale)

  • srebrny (Warszawa 1953)
  • brązowy (Warszawa 1955)

Indywidualne Mistrzostwa Polski dziennikarzy (m.in. 2 medale)

  • 2 brązowe (Warszawa 1982, Wrocław 1983)

Wybrane sukcesy w innych turniejach

 Ranking Chessmetrics

Najwyższy ranking w karierze

  • szachy klasyczne – 2424 (1952-07)
 Inne informacje
  • Z początkiem lat 50. zajął się pracą publicystyczną i dziennikarską, w połowie dziesięciolecia poświęcając się jej całkowicie, po wycofaniu się z gry wyczynowej. W latach 1950-1984 bez przerwy zajmował stanowisko redaktora naczelnego miesięcznika „Szachy”. Również od 1950 prowadził dział szachowy w „Trybunie Ludu”. Do połowy lat 80. redagował szachowe kolumny w wielu czasopismach, takich jak: „Express Wieczorny”, „Perspektywy”, „Żołnierz Polski”, „Żołnierz Wolności”, „Świat Młodych” i innych.
  • Od 1951 był wiceprezesem ds. sportowych Sekcji Szachów GKKF, odgrywając w jej działalności główną rolę.
  • W latach 1956-1970 zajmował wiele stanowisk w Polskim Związku Szachowym, m.in. przewodniczącego rady trenerów, wiceprezesa do spraw sportowych i sekretarza generalnego. W 1970 odznaczony został Złotą Odznaką Honorową PZSzach (nr legitymacji 42). W 1980 otrzymał tytuł Honorowego Członka PZSzach. Od 1964 pełnił funkcję delegata PZSzach w Międzynarodowej Federacji Szachowej (FIDE), następnie w latach 1970-1972 był członkiem Komisji Przepisów FIDE, zaś od 1978 do 1982 – jej sekretarzem.
  • W 1968 otrzymał tytuł sędziego klasy międzynarodowej. W swojej karierze sędziowskiej pełnił funkcje arbitra na m.in. na trzech olimpiadach (1980, 1984, 1986), drużynowych mistrzostwach świata (1985) oraz na wielu międzynarodowych turniejach wysokiej rangi.
  • Za swoje osiągnięcia dziennikarskie oraz publicystyczne odznaczony został w 1973 Krzyżem Kawalerskim, a w 1982 – Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
  • Posiadał znaczący dorobek jako autor książek o tematyce szachowej.
 Wybrane publikacje szachowe
  • Obrona słowiańska – Warszawa 1951
  • Międzynarodowy turniej szachowy Sopot 1951 – Warszawa 1953
  • Reflektorem po szachownicach świata – Warszawa 1957 (wspólnie z E.Arłamowskim i A.Szymańskim)
  • Dykteryjki i ciekawostki szachowe – Warszawa 1971 (II wydanie 1974)
  • Polscy szachiści 1945-1975 – Warszawa 1976
  • Polscy szachiści 1945-1980 – Warszawa 1982
  • Nowe dykteryjki i ciekawostki szachowe – Warszawa 1983
  • Szachy od A do Z (dwutomowa encyklopedia) – Warszawa 1986 (tom I) i 1987 (tom II) (wspólnie z J.Giżyckim)
 Szachowe relacje rodzinne
 Informacje pozaszachowe
  • Z wykształcenia był prawnikiem. W latach 1947–1952 był sędzią Wojskowego Sądu Rejonowego w Krakowie, Kielcach i Warszawie. Jako sędzia uczestniczył w procesach stalinowskich, wydając wyroki śmierci na działaczy polskiego podziemia niepodległościowego.
 Strony internetowe