[Site "Partia korespondencyjna, Memoriał Władimira Simagina 1985–1991 (C92)"]
[Date "1988.??.??"]
[Round "?"]
[White "Pioch, Zygmunt"]
[Black "Korołow, Anatolij"]
[Result "1-0"]
[Annotator "Zygmunt Pioch (Szachista 10/1991)"]
1. e4 e5 2. Nf3 Nc6 3. Bb5 a6 4. Ba4 Nf6 5. O-O Be7 6. Re1 b5 7. Bb3 d6 8. c3
O-O 9. h3 Re8 10. d4 Bb7 {Wariant Zajcewa.} 11. Nbd2 Bf8 12. a4 h6 13. Bc2 exd4
14. cxd4 Nb4 15. Bb1 c5 16. d5 Nd7 17. Nf1 $2 ({W czasie, gdy rozgrywałem ten
debiut, kończyłem też ostatnie partie w eliminacjach X Olimpiady.
Zaniedbałem śledzenia rozwoju teorii i tego, co staje się modne w
poszczególnych otwarciach. Dopiero gdy wynikła ta pozycja, a była to
połowa 1986 r., zacząłem dogłębnie ją badać. Doszedłem do wniosku,
że jest niekorzystna dla białych. Radziecki teoretyk, mój przeciwnik
„złapał” mnie na wariant – najgorsze, co może spotkać gracza
korespondencyjnego. W 1987 r. świat szachowy obiegł pojedynek Sax –
Short, Subotica, w którym nastąpiło} 17. Ra3 c4 18. Nd4 Ne5 19. axb5 Qb6 20.
Nxc4 $3 Nxc4 21. Rg3 {z wygraną białych po bardzo interesującej grze. W końcu 1987 r. ukazała się
książka Kasparowa „Dwa matcza”, w której autor negatywnie ocenia ruch 17. Sf1 pisząc, że to
szablonowe posunięcie pozwala czarnym zmienić stosunek sił w centrum na swoją korzyść
i szybko się zaktywizować. Cóż, wybiegłem z komentarzem prawie dwa lata do przodu, w
stosunku do tego, co dzieje się w mojej partii z Korolowem…})
17... f5 $1 18. exf5 Nf6 19. Ra3 {Arcymistrz Makaryczew, pisząc o partii
Gawrikow – Razuwajew, ZSRR 1985, postawił w tym miejscu wykrzyknik.
Postanowiłem odszukać tę partię, ale po jej znalezieniu, bardzo się rozczarowałem.
Dalszy jej tekst to już tylko remis! Rozczarowały mnie też wszystkie partie
z posunięciem 19. Wa3, które trwały dłużej. Stwierdziłem, że w mojej partii
pozostał mi już jedynie wybór… sposobu przegrywania.} 19... Bxd5 20.
Rae3 Qd7 21. Bd2 {Hazardowe poświęcenie pionka dla wygrania czasu.} bxa4 22.
Bxb4 $6 {Tworzenie pozycji o charakterze taktycznym, wygranie pola d4 dla
skoczka.} cxb4 23. Nd4 Rac8 24. Ne6 {To już sukces, choć wysoko opłacony.}
Qc6 25. g4 $1 {Trzeba szybko uruchomić masę pionkową. Osłabienie
przekątnej h1-a8 nie ma w tej pozycji znaczenia.} Bb3 26. Qd2 a5 {Groźnie
wygląda ta pionkowa „pięść” czarnych. Trzeba będzie nieustannie jej
pilnować i grać tylko na mata! Każda końcówka to klęska białych.} 27.
Nd4 $6 ({Wydawałoby się, że w tej pozycji dobre było} 27. Nh2 d5 $1 28. Nf3
Bc5 29. Nfd4 {, ale czarne mają posunięcie} 29... Qb6 $17) ({Jednak zamiast ruchu w partii najlepsze
chyba było} 27. Rg3) 27... Qc5 28. Ne6 Qb6 {A więc czarne odrzucają ewentualny remis przez powtórzenie pozycji.
} 29. Rg3 Qb7 $2 {To ruch zapobiegający 30. g5, na co nastąpiłoby 30… hg5
31. Hxg5 Hf7! i inicjatywa białych wygasa. Białe na szczęście mogą
atakować inaczej.} 30. h4 Bxe6 {Dla tej pozycji ustaliłem dwie prawdy. Jedna,
że bez d6-d5 czarne nie uzyskają kontrgry. Druga, że białe nie mogą
ruszać pionka na polu f2, gdyż powinien on osłaniać króla. Wymiana
stojącego poza grą gońca na polu b3 na skoczka e6 – ozdobę pozycji
białych – ma podstawowy minus. Teraz z wielką siłą zagra „hiszpański”
goniec białych, a potem na polu e6 pokaże swoją atakującą siłę.} 31.
fxe6 d5 $1 32. Qf4 $1 Ne4 33. Qf5 $1 Bd6 {[#]} 34. Rd3 $3 {Nie przytaczam
zakulisowych wariantów. Jest ich zbyt wiele. Swoje ostatnie trzy posunięcia
uważam za jedyne. Pozycja czarnych jest już zła, a kolejne posunięcie jeszcze ją pogarsza.}
Rc5 $2 ({Grę można było jeszcze kontynuować po} 34... Rcd8 $1 {i tu białe musiałyby dokonać wyboru
pomiędzy} 35. Ne3 $1 ({oraz} 35. Rxd5 $5 Qxd5 36. Qxd5 Bh2+ 37. Kxh2 Rxd5 38.
Bxe4 Rd6 39. f4 $16) 35... Rf8 36. e7 Qxe7 $1) 35. Rxd5 Rxd5 36. Qxe4
Be5 $2 {Czarne wybrały najkrótszą drogę do przegranej. Można było grać 36… Hb5, 36… Wb5 lub 36… Kf8, ale we wszystkich wariantach
białe wygrywały.} 37. Qh7+ ({Czarne poddały się. Po} 37. Qh7+ Kf8 {nastąpiłoby} 38. Rxe5) 1-0
Musisz włączyć obsługę JavaScript, aby umożliwić wyświetlanie gry szachowej.
