 źródło: archiwum mm Andrzeja Filipowicza |
Zbigniew Miller
- ur. 5 lutego 1905 w Poznaniu
- zm. 29 listopada 1985
- prezes Polskiego Związku Szachowego (1946–1947, 1952–1954)
- mistrz krajowy
- sędzia szachowy klasy międzynarodowej (International Arbiter 1956)
- działacz i publicysta szachowy
Wspomnienie |
W szachy grał od siódmego roku życia. Przed wybuchem II wojny światowej należał do szerokiej czołówki polskich szachistów, występował w turniejach razem z Dawidem Przepiórką i Mieczysławem Najdorfem, był również brany po uwagę jako kandydat do drużyny olimpijskiej przed olimpiadą w Buenos Aires (1939). W 1948 wystąpił w finale Indywidualnych Mistrzostw Polski, był również dwukrotnym medalistą Drużynowych Mistrzostw Polski. Największy sukces szachowy odniósł w 1947, zdobywając złoty medal Mistrzostw Warszawy. Posiadał tytuł mistrza krajowego.
W historii polskich szachów zapisał się jako działacz i publicysta. Po wojnie był jednym z założycieli oraz prezesem Krakowskiego Klubu Szachistów. W latach 1946–1947 oraz 1952–1954 pełnił funkcję prezesa Polskiego Związku Szachowego. Był kapitanem polskiej drużyny na szachowej olimpiadzie w Helsinkach (1952) oraz delegatem na Kongresie FIDE w Moskwie (1956). W 1954 przetłumaczył na język polski dwutomową książkę Paula Keresa „Teoria debiutów szachowych”. Od 1947 był stałym współpracownikiem miesięcznika „Szachy”, w którym prowadził „Kącik sędziowski”. Przez kilka lat był przewodniczącym Kolegium Sędziów. W 1956 otrzymał tytuł sędziego klasy międzynarodowej FIDE. W 1960 wygłosił w Berlinie i Lipsku prelekcje dla sędziów niemieckich. Szereg jego artykułów poświęconych tematyce sędziowskiej ukazało się w prasie niemieckiej, bułgarskiej i rumuńskiej.
Za swoje zasługi oznaczony został Krzyżem Virtuti Militari, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem 10-lecia Polski Ludowej. W 1970 odznaczony został Złotą Odznaką Honorową PZSzach (nr legitymacji 47). W 1976 otrzymał tytuł Honorowego Członka Polskiego Związku Szachowego.
Na podstawie: „Szachy” 2/1965 i 3/1986
Szachy klasyczne |
Indywidualne Mistrzostwa Polski (1 finał)
- Kraków 1948 – XIX m. (6/20) [dz. XVIII-XIX m.]
Drużynowe Mistrzostwa Polski (2 medale, w barwach Warszawy i klubu Kolejarz Warszawa)
2 złote (Katowice 1934, Zakopane 1952)
Wybrane sukcesy w innych turniejach
- 1947 – I m. w Warszawie (Mistrzostwa Warszawy)
Wybrana partia szachowa |
Strony internetowe |