Zbigniew Miller

 

Zbigniew Miller

 Wspomnienie

W szachy grał od siódmego roku życia. Przed wybuchem II wojny światowej należał do szerokiej czołówki polskich szachistów, występował w turniejach razem z Dawidem Przepiórką i Mieczysławem Najdorfem, był również brany po uwagę jako kandydat do drużyny olimpijskiej przed olimpiadą w Buenos Aires (1939). W 1948 wystąpił w finale Indywidualnych Mistrzostw Polski, był również dwukrotnym medalistą Drużynowych Mistrzostw Polski. Największy sukces szachowy odniósł w 1947, zdobywając złoty medal Mistrzostw Warszawy. Posiadał tytuł mistrza krajowego.

W historii polskich szachów zapisał się jako działacz i publicysta. Po wojnie był jednym z założycieli oraz prezesem Krakowskiego Klubu Szachistów. W latach 1946–1947 oraz 1952–1954 pełnił funkcję prezesa Polskiego Związku Szachowego. Był kapitanem polskiej drużyny na szachowej olimpiadzie w Helsinkach (1952) oraz delegatem na Kongresie FIDE w Moskwie (1956). W 1954 przetłumaczył na język polski dwutomową książkę Paula Keresa „Teoria debiutów szachowych”. Od 1947 był stałym współpracownikiem miesięcznika „Szachy”, w którym prowadził „Kącik sędziowski”. Przez kilka lat był przewodniczącym Kolegium Sędziów. W 1956 otrzymał tytuł sędziego klasy międzynarodowej FIDE. W 1960 wygłosił w Berlinie i Lipsku prelekcje dla sędziów niemieckich. Szereg jego artykułów poświęconych tematyce sędziowskiej ukazało się w prasie niemieckiej, bułgarskiej i rumuńskiej.

Za swoje zasługi oznaczony został Krzyżem Virtuti Militari, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem 10-lecia Polski Ludowej. W 1976 otrzymał tytuł Honorowego Członka Polskiego Związku Szachowego

Na podstawie: „Szachy” 2/1965 i 3/1986

 Szachy klasyczne

Indywidualne Mistrzostwa Polski (1 finał)


Drużynowe Mistrzostwa Polski (2 medale)


Wybrane sukcesy w innych turniejach

 Strony internetowe