Zdzisław Lewowicki
- ur. 1 lipca 1930 w Jagielnicy
- zm. 28 kwietnia 1998 w Jasieniu
- działacz szachowy
Wspomnienie |
Niezwykle aktywny działacz i organizator, wieloletni prezes Okręgowego Związku Szachowego w Zielonej Górze.
Urodzony w Jagielnicy (za Bugiem), wykształcenie średnie zdobył w Sulechowie, a następnie przez trzy lata służył w wojsku, w Jednostce Ochrony Rządu w Warszawie, gdzie otrzymał w 1953 stopień chorążego. Po ukończeniu służby wojskowej ożenił się i pozostał w Warszawie, pracując w Urzędzie Kultury Fizycznej i Sportu. W latach późniejszych związał się ze Zjednoczonym Stronnictwem Ludowym, był m.in. asystentem posła II kadencji Sejmu, dr Jana Andrykiewicza (PSL).
Zasłynął organizacją wielu imprez na terenie województwa zielonogórskiego. Dzięki Niemu na szachowej mapie świata miasto Żagań zajaśniało pełnym blaskiem. Setki młodych polskich szachistów i reprezentantów wielu krajów świata uczestniczyło w organizowanych sprawnie i z rozmachem imprezach we wspaniałym Żagańskim Pałacu. Rozegrano tu również dziesiątki finałów MP w różnych grupach wiekowych, DMP juniorów, mecze międzypaństwowe i wiele innych turniejów. Przede wszystkim dzięki Jego oddaniu i żmudnej kilkuletniej pracy przeprowadzono w Żaganiu w 1995 Mistrzostwa Europy do lat 16 i 18 oraz w 1997 Mistrzostwa świata do lat 20. Wspaniale zorganizowane imprezy przyniosły Żaganiowi i Polsce wielką sławę. Skromny i nie rzucający się w oczy, był animatorem tych imprez, znalazł protektorów w osobach marszałka Sejmu RP, senatorów i posłów oraz licznych sponsorów.
W ostatnich latach życia budował silną drużynę ligową w Jasieniu, a szczególną uwagę poświęcił zawodniczkom. Barwy klubu ZPD Jasień reprezentowały jedne z najlepszych szachistek w kraju. Jego marzeniem był start pań w kobiecym klubowym pucharze Europy i zdobycie kolejnego trofeum dla województwa zielonogórskiego. O każdej porze dnia i nocy był gotowy służyć radą i pomocą ukochanej dyscyplinie i szachistom. Interweniował w sprawach szachów na najwyższych szczeblach województwa i państwa. Pozostawił po sobie wspaniałą spuściznę.
Źródło: „Szachista” 7/1998