Turniej strefowy kobiet Wijk aan Zee 1973

Różne są sposoby rozgrywania turnieju strefowego. Silna grupa zawodniczek z Polihroniade, Jovanović, Borisową na czele zastosowała taktykę „pełnego bezpieczeństwa”: remisy z konkurentkami i gra „na wygraną” ze słabszymi. Inne zawodniczki – Ivanka, Radzikowska, Żivković i Hartston – szły przebojem. Im sukces miało zapewnić „przejście” konkurentek, wykazanie nad nimi wyższości w bezpośrednich spotkaniach. Trudno określić, który z obranych systemów jest lepszy. Do turnieju międzystrefowego weszły w Wijk aan Zee po dwie zawodniczki z każdej z wymienionych grup. Najlepszą jednak receptą na zwycięstwo jest niewątpliwie dobra gra.

Nie chcemy przez to powiedzieć, że nie ma znaczenia taktyka turniejowa. Nie! Właśnie taktyka turniejowa jest słabą stroną naszej 9-krotnej mistrzyni Krystyny Radzikowskiej, która zaliczana była do grona faworytek i rozpoczęła turniej dobrze, zwycięstwem nad groźną przeciwniczką Malypetrową-Hartston, która przybyła do Holandii ze swym mężem, znanym mistrzem angielskim. Nie przeszkodziło to pojmać przeciwniczkę w teoretyczny wariant.

Po sukcesie odniesionym w drugiej rundzie nad Szwajcarką Wettstein przyszły jednak niespodziewane porażki z niezłymi, ale możliwymi do pokonania zawodniczkami krajów zachodnich, Hiszpanką Ferrer i Francuzką Merlini. Niestety, Radzikowska zastosowała w tych partiach – podobnie jak i później z Laakmann i Pihajlić samobójczą taktykę – hazardową grę od pierwszych posunięć. Skóra cierpła, gdy widzieliśmy ataki dwiema, trzema figurami bez żadnego przygotowania pozycyjnego. A wiadomo nie od dzisiaj, że ze słabszymi przeciwniczkami należy grać pozycyjnie. Najgorsze było zresztą to, że Radzikowska była nastawiona na taką grę, ale w ferworze walki ponosił ją temperament i… nerwy. Przyniosło to zły rezultat. Do trzeciej porażki o mało nie doszło w X rundzie ze znaną w Polsce zawodniczką holenderską Timmer. Mając piona przewagi, pani Krystyna wpadła w duży niedoczas i doszło do końcówki z dwoma pionami przewagi… u przeciwniczki. Na szczęście zdenerwowana niedoczasem Polki przeciwniczka zaczęła grać źle i ostatecznie partię nawet przegrała.

Po porażkach z Merlini i Ferrer nasza zawodniczka miała jedyną szansę: wygrać z konkurentkami, a zwłaszcza z prowadzącymi w tabeli Polihroniade i Jovanović. Przyznać trzeba, że p. Krystyna umie grać takie partie! W walce o inicjatywę w obu poświęciła piona i „przełamała” obie rywalki.

Po pięciu kolejnych zwycięstwach Radzikowska doszła na powrót do czołówki i znalazła się w gronie faworytek. Niestety, nasza zawodniczka grała ogromnie nierówno, a dobre zagrania przeplatane były zbyt często grubymi błędami, przy czym im gorsza przeciwniczka, tym grała słabiej. Oto przykład takiego pojedynku.

W ten sposób prysły wszelkie nadzieje na trzeci awans do turnieju międzystrefowego, nadzieje na powtórzenie wielkiego sukcesu jakim było przed trzema laty 7 miejsce w turnieju kandydatek.

Radzikowska udowodniła w Holandii, że umie grać w szachy, 3 punkty z czwórką zawodniczek, które podzieliły I miejsce mówią same za siebie. Zresztą i ze strony Ivanki, która była pierwszą wg systemu Sonnenborn-Bergera, też była propozycja remisowa. Jak już wspomnieliśmy, słaba taktyka turniejowa, słaba odporność nerwowa nie pozwalały naszej zawodniczce wykazać swej rzeczywistej siły gry w turnieju strefowym. Zwycięstwa nad Teodorescu (b. szczęśliwe) i Wasnetzky poprawiły trochę sytuację Radzikowskiej i pozwoliły jej zająć w końcu niezłe 7 miejsce. Powiedzmy jednak szczerze, oczekiwaliśmy awansu i taki rezultat leżał w granicach możliwości wielokrotnej mistrzyni Polski.