 źródło: archiwum mm Andrzeja Filipowicza |
Wacław Łuczynowicz
- ur. 4 czerwca 1922 w Wilnie
- zm. 2 stycznia 1986 w Polanicy-Zdroju
- mistrz krajowy (1955)
- trener szachowy
- działacz szachowy
Wspomnienie |
2 stycznia 1986 r. zmarł w sanatorium w Polanicy Zdroju, zamieszkały w Chorzowie mistrz Wacław Łuczynowicz, jeden z czołowych polskich szachistów lat powojennych.
Urodził się 4 czerwca 1922 r. w Wilnie. Grać w szachy zaczął już w szkole podstawowej, nie rozstawał się z królewską grą także w latach okupacji hitlerowskiej, do ostatnich dni swojego życia pozostał wierny tej dyscyplinie sportu. Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał w Szczecinie. Od 1962 r. Jego dalsze losy związane były ze Śląskiem, chociaż przez jakiś czas grywał w klubach wrocławskich, a także w Hutniku Warszawa. Był podporą takich klubów jak „Szombierki” Bytom, „Kolejarz” Katowice, ostatnio „Start” Katowice. Należał do ścisłej czołówki szachistów lat 50-tych, Wielokrotnie uczestniczył w finałach mistrzostw Polski. Zanim podjął pracę szkoleniową z młodzieżą uczestniczył w wielu turniejach krajowych i zagranicznych. W 1970 r. był współorganizatorem kursu instruktorskiego w Wiśle, w 1972 r. objął kierownictwo Komisji Szkoleniowej Śląskiego OZSzach. O Jego talencie pedagogicznym niech świadczy fakt wychowania takich szachistów, jak mistrzowie międzynarodowi Jacek Bielczyk i Jerzy Bany.
Życie Wacława Łuczynowicza splatało się ściśle z rzetelną pracą zawodową oraz działalnością społeczną – zawsze wybierał postawę aktywną, służył innym. Pracował w Biurze Zbytu Przemysłu Materiałów Izolacji Budowlanej w Katowicach, jednak od kilku lat, z powodu choroby serca, przebywał na rencie inwalidzkiej. Mimo to , nigdy nie tracił optymizmu i zapału do działalności sportowej, zajmując się nadal organizacją życia szachowego wśród młodzieży szkolnej. Prowadził również działa szachowy w katowickim „Wieczorze”.
Pozostanie w naszych sercach takim, jakim jeszcze niedawno spotykaliśmy do podczas międzynarodowego turnieju „Barbórka 85”, przy szachownicy.
Źródło: „Szachy” 3/1986
Szachy klasyczne |
Reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych
- Warszawa 1956 – trójmecz Polska–Czechosłowacja–Węgry (VIII szach., ½/3)
Indywidualne Mistrzostwa Polski (6 finałów w latach 1948–1975, 1 medal)
brązowy
- Częstochowa 1956 – III m. (11½/19) [dz. III-V m.]
- pozostałe finały
- Kraków 1948 – IX m. (11½/20)
- Łódź 1951 – XII m. (5/15)
- Kraków 1953 – XVI m. (7/17)
- Wrocław 1955 – VII m. (10/18) [dz. VII-VIII m.]
- Poznań 1975 – XXIX m. (7/13) [system szwajcarski] [dz. XXVIII-XLIII m.]
Drużynowe Mistrzostwa Polski (5 medali)
srebrny (Wrocław 1962)- 4 brązowe (Wisła 1963, Kraków 1965, Poznań 1968, Poznań 1970)
Wybrane sukcesy w innych turniejach
- 1947 – II m. w Lądku-Zdroju (półfinał MP – awans)
- 1953 – dz. II m. w Częstochowie (półfinał MP, grupa B – awans)
- 1955 – dz. III m. w Zakopanem (półfinał MP, grupa F – awans)
- 1956 – II m. w Koszalinie (półfinał MP, grupa C – awans)
- 1982 – dz. III m. w Otominie k/Gdańska
Szachy błyskawiczne |
Indywidualne Mistrzostwa Polski w szachach błyskawicznych
- dwukrotnie X m. (Łódź 1966, Wrocław 1967)
Ranking Chessmetrics |
Najwyższy ranking w karierze
- szachy klasyczne – 2474 (1957-10)
Wybrane osiągnięcia trenerskie |
- Do jego wychowanków należeli m.in. mistrzowie międzynarodowi Jacek Bielczyk oraz Jerzy Bany.
- W latach 1983–1985 był dyrektorem Międzynarodowego Turnieju Szachowego o Puchar Wyzwolenia Katowic.
Strony internetowe |